Calvijnjaar 2009 500 jaar Johannes Calvijn

Een vrije vertaling/bewerking van het artikel: ‘In Defense of Erasmus’,
het oorspronkelijke artikel is geschreven door dr. John Cereghin,
Pastor in de ‘Grace Baptist Church of Smyrna’, Delaware.

Inleiding

Eén van de meest gehoorde kritieken tegen de Reformatie-tekst van de Bijbel, de King James 1611 en onze daaraan zeer nauw verwante Statenvertaling, is dat de Griekse tekst die eraan ten grondslag ligt – de Textus Receptus – inferieur zou zijn aan de ‘moderne’ Griekse teksten. De aanval op de Textus Receptus concentreert zich vaak op de bekende Nederlandse wetenschapper uit de Reformatie: Desiderius Erasmus. Het was Erasmus die het eerste Griekse Nieuwe Testament publiceerde, en wel in 1516 na Chr. Dit was de eerste editie, waarna er nog vier zouden volgen. Hiermee was de basis gelegd voor de Textus Receptus die ten grondslag ligt aan het Nieuwe Testament van de Engelse King James 1611 en onze Statenvertaling.


Wat zijn de meest gehoorde argumenten tegen Erasmus? Erasmus was Rooms-katholiek, Erasmus was humanist, Erasmus’ Griekse Tekst was snel vervaardigd in verband met een centenkwestie en daardoor vol met fouten, en hij had geen toegang tot de moderne handschriften. Dit zijn enkele van de standaard beschuldigingen, die elke keer opnieuw tegen hem en de Textus Receptus gebruikt worden. Wanneer we deze tegenwerpingen en beschuldigingen echter onderzoeken, dan blijken ze vaak ongegrond! Laten wij in deze pagina enkele van die vragen eens nader bekijken.


Was Erasmus Rooms-katholiek, en was bij gevolg ook zijn Textus Receptus een Rooms-katholieke tekst?

Wanneer Erasmus Rooms-katholiek zou zijn, zo stelt men, dan zou ook zijn Textus Receptus Rooms-katholiek zijn. De waarheid is echter dat Erasmus in de Rooms-katholieke Papentempel was, en dus wat de naam betreft inderdaad Rooms-katholiek was, maar Erasmus was niet praktiserend Rooms-katholiek! Was Erasmus Rooms-katholiek? Ja, maar dat was in feite bijna elke gelovige in zijn tijd (behalve de Waldenzen). Erasmus was in zijn hart echter een Hervormer. Erasmus had constant kritiek op de leringen en de praktijk van de Rooms-katholieke Papentempel en haar ‘bijbel’, de Latijnse Vulgaat. Erasmus verwierp de Latijnse Vulgaat namelijk. Maarten Luther, bekend als Hervormer, gebruikte voor zijn Duitse Nieuwe Testament Erasmus’ werk. Zou Luther, die zich losgemaakt heeft van de Rooms-katholieke Papentempel, een Rooms-katholieke tekst gebruiken voor zijn Protestantse Bijbel? Erasmus stierf onder Protestantse vrienden, buiten de Rooms-katholieke Papentempel.


Indien Erasmus zo Katholiek was, indien zijn tekst zo Katholiek was, wie waren dan de vijanden van die Rooms-katholieke Papentempel? En waarom is de tekst van Erasmus, de Textus Receptus, nooit door Rome geaccepteerd? Waarom verwees Luther, bij wijze van beeldspraak, naar Erasmus’ tweede editie van de Textus Receptus als ‘zijn vouw’, indien Erasmus zo Rooms-katholiek was? Erasmus’ Griekse Nieuwe Testament is nota bene door Rome gedurende het Concilie van Trente op een lijst van verboden boeken geplaatst, wat inhield dat Katholieken dit werk niet mochten lezen zonder toestemming van de Roomse Papentempel. Erasmus is door sommige Katholieken wel betiteld als de Antichrist.


In Rooms-katholieke literatuur is te vinden dat Erasmus een ketter was (de schrijver Hugh Pope bijvoorbeeld). Erasmus zou beelden, relikwieën, pelgrimsreizen e.d. belachelijk maken. En Pope zegt zelfs dat Erasmus serieuze twijfels had bij alle artikelen van het Rooms-katholieke geloof: de mis, de biecht, het celibaat, de Apostolische opvolging, het vasten en de transsubstantiatie-leer bijvoorbeeld. Tevens had Erasmus geen goed woord over voor het benoemen van zogenaamde heiligen en de gebeden tot Maria. Wanneer men dus stelt dat Erasmus niet in onenigheid met de Roomse leer leefde, dan heeft men het bij het verkeerde eind. Wanneer men dus spreekt over de Rooms-katholiek Erasmus, dan probeert men hem anders af te schilderen dan hij werkelijk was, men spreekt zich dan uit tegen de feiten.


De Paus had Erasmus aangeboden om hem tot kardinaal te benoemen (om hem het zwijgen op te leggen? Misschien gevoelig zijnde voor een hoge functie?), maar hij weigerde (!), met het zeggen, dat zijn geweten geen compromis kon sluiten. Erasmus was toegewijd aan zijn taak om de Bijbel in de handen te brengen van de gewone man, om te zorgen dat het wereldwijd mogelijk was om de Bijbel te vertalen; dat is iets wat geen enkele Paus zou ondersteunen, zeker in die dagen niet. Daar komt bij, dat Erasmus zijn werk ook vergezeld heeft laten gaan van voetnoten op de Bijbelteksten. Uit deze voetnoten blijkt des te meer zijn anti-Roomse houding. Hij bekritiseert bij zijn commentaar op 1 Kor. 14 : 19 de Roomse mis, die in onbekende tongen gehouden werd (Latijn), terwijl je er, aldus Erasmus, in geen zes maanden een preek hoorde, waarin mensen werden opgeroepen om hun levens te veranderen. Zijn commentaar op 1 Timótheüs 3 : 2 betreft het celibaat. Volgens de Bijbel mag je in het ambt dus trouwen; volgens Rome niet, wat volgens Erasmus leidt tot lust en incest. Zo zijn er meer voorbeelden te noemen. Er zijn vele andere werken van Rooms-katholieke auteurs bekend, die Erasmus bestempelen als Godslasteraar. Hoe kunt u dan nog blijven volhouden dat Erasmus Rooms-katholiek was?


Erasmus schreef het volgende in zijn “Treatise on Preparation for Death”:

“Wij zijn verzekerd van de overwinning over de dood, overwinning over het vlees, overwinning over de wereld en satan. Christus belooft ons vergeving van zonden, honderdvoudige vrucht in dit leven en daarna het eeuwige leven. En waarvoor? Voor ons eigen voordeel? Nee, door de genade van het geloof, welke is in Christus Jezus … Christus is onze rechtvaardiging … Ik geloof dat er velen zijn, die niet vergeven zijn door een priester, die geen deel hebben gehad aan de Eucharistie, die niet gezalfd zijn en die geen christelijke begrafenis gehad hebben, en die in vrede rusten; terwijl velen die de rituelen van de Papentempel allemaal wel hebben ondergaan en bij het altaar begraven zijn, nu in de hel zijn … Vlucht naar Zijn wonden, en u zult gered zijn.” (Bron: Roland Bainton, “Erasmus of Christendom”, pp. 68 – 70; 269 – 70).


Het doel van het oprichten van de Roomse Jezuïetenorde had dan ook niets anders tot doel, dan het vernietigen van de Tekst van Erasmus, en de King James 1611, aldus Frank Logsdon. Overigens het werk van de Jezuïeten wordt ook goed beschreven in “Final Authority” van dr. William Grady.


Het doel van Erasmus was de Rooms-katholieke Papentempel van binnenuit te hervormen. Erasmus heeft deze Papentempel dan ook nooit officieel verlaten, maar het kan maar al te duidelijk NIET worden ontkend dat Erasmus in zijn hart geen Rooms-katholiek was. Luther heeft de Rooms-katholieke Papentempel wel verlaten. Erasmus was dus geen echte Lutheraan, echter het mag duidelijk zijn dat Erasmus wel degelijk overeenstemde met de meeste punten van Luthers kritiek op de Rooms-katholieke Papentempel. Erasmus Griekse Tekst kan op grond daarvan dan ook geen Rooms-katholieke tekst genoemd worden.

Was Erasmus een humanist?

Hier weer één van de meest gehoorde aanvallen op Erasmus, en wel een hele misleidende. Was Erasmus een humanist? Erasmus was geen humanist, in de betekenis van het woord, zoals wij dat vandaag de dag kennen. Erasmus was echter wel een humanist in zijn tijd, vanuit het oogpunt van de Renaissance. Hij studeerde namelijk de klassieken, klassieke cultuur en onderwijs. Andrew Brown, van het ‘Trinitarian Bible Society’, geeft de juiste definitie in deze context:

“Erasmus was een ‘Christen humanist’ van zijn jeugd tot zijn dood. Het gebruik van het woord humanist tijdens de Renaissance en de Reformatie, heeft in het geheel niets te maken met de vorm van atheïsme waar het vandaag de dag voor gebruikt wordt. Een humanist, in die perioden van de geschiedenis, was simpelweg iemand die geïnteresseerd was in klassieke literatuur, cultuur en onderwijs, als middel om een hogere beschavingsstandaard te bereiken. Stephanus, Calvijn en Beza waren in feite allen, in die betekenis, humanisten. Het zijn deze humanistische idealen die de Westerse wereld in opeenvolgende eeuwen in grote mate gevormd hebben, vermengd met de leer van het Christelijke Evangelie.”

Nu kunnen we een discussie starten over de waarde van de klassieken in het licht van de Bijbel, maar dan belanden we op een zijspoor. Onderwijs en wetenschap kunnen inderdaad van Gods Woord afleiden, zoals uit de Bijbel blijkt (1 Tim. 6 : 20), maar waar het nu om gaat: Humanisten in de tijd van de Reformatie waren dus niet per definitie ongelovig, atheïstisch. En wanneer we de citaten van Erasmus bekijken, die al eerder in deze studie aangehaald zijn, dan blijkt Erasmus een zeer gelovige man te zijn, die zijn vertrouwen stelde op het volbrachte werk van Jezus Christus.

DeLamar Jensen definieert in zijn ‘Reformation Europe’ het ‘Christen humanisme’ uit de Reformatie, als het “benadrukken van de studie van de geschiedenis en een ‘terugkeer naar de bron’, wat de Bijbel betekent. Zij hadden meer toewijding aan de Schrift dan de Italiaanse humanisten”.

Het Renaissance (Reformatie) humanisme was anti-Rooms. Europa herrees uit het Satanische rijk (Middeleeuwen), waarin Rome over Europa regeerde. Cultuur en onderwijs hadden daaronder geleden, en de humanisten waren vastbesloten om hen nieuw leven ‘in te blazen’.

etegenstelling
• Secularisten zeggen: Macht corumpeert, absolute macht corrumpeert absoluut!
• Calvinsten zeggen: Een begrensde overheid, want de mensen corrumperen de macht!

Aan het hoofd van deze heidense propaganda actie zien we opnieuw de gevluchtte Homosexueel Antoine Bodar. Mijnheer Bodar woont al enkele jaren in het Vatikaan, of in ieder geval, in Rome, want als stootroepen van de vernietiging van de Calvinisten, is zijn verblijf in Nederland niet bepaald veilig. De meeste priesters, maar ook andere Katholieken, zijn doodsbang als ze mij zien. En terecht, de misdaden op hun eeuwige kerfstok eindigt niet met 250000 Nederlandse martelaren gedurende de 80~jarige oorlog. Adolf Hitler was een Rooms Katholiek, maar de misdaad eindigt ook daar niet, maar in de geheimhouding in Nederland, inclusief leugens inzake op het voortgezet onderwijs. Servië en de Ustashi, Slobodan Milsovic, Srebrenica, Bladitz, de waarheid inzake is tegengesteld aan wat de popististische personen in de media allemaal beweren.

John Exalto legt uit waarom calvinisten Calvijn niet hoeven te lezen. En Herman Pleij waarom Nederland in het geheel niet calvinistisch is. Obama schijnt trouwens geen moslim maar calvinist te zijn. En wat dies meer zij. Zoals bijvoorbeeld Agnes Amelink in gesprek met Antoine Bodar.

15. Plato's opmerkingen over soortgelijke voorwenselingen en waan

Er is een zeer elegante passage in het tweede boek van Plato's Republiek. Spreken van oude boetedoeningen, en daarmee het vertrouwen van de goddelozen dwaze en onrechtvaardige mannen, die dachten dat de door hen als een soort van sluiers, ze hun misdaden verborgen voor de goden, en alsof zij een pact hadden met de goden, waanden zich meer veilig, hij lijkt precies te beschrijven van het gebruik van de boete van de mis, zoals die bestaat in de wereld in de huidige dag. Weten allemaal dat het onwettig is om fraude en ontwijking van de andere. U doet onrecht aan weduwen, om plundering leerlingen te molesteer de armen, inbeslagname van de goederen van anderen door boze kunsten, om het bezit van een Mans elkaar door fraude en meineed te onderdrukken door geweld en tirannieke terreur, alle toegeven te goddeloos . Hoe dan ook zo veel, als verzekerd van straffeloosheid, durven ze al die dingen te doen? Ongetwijfeld, als we naar behoren overwegen, zullen we vinden dat het enige dat geeft hen zoveel moed is, dat door het offer van de mis als een prijs betaald, ze kunnen vertrouwen dat zij aan God, of tenminste zal gemakkelijk vinden van een middel van transacties met hem.

Plato volgende opbrengsten te bespotten de bruto domheid van de mensen die denken door deze boetedoeningen voor de aflossing van de straffen die zij moeten lijden na de dood. En wat wordt bedoeld met verjaardagen en het grootste deel van de missen in de huidige dag, maar dat degenen die door het leven zijn de meest wrede tirannen, of de meeste roofziek plunderers of adepten in allerlei boze, kan, als ingewisseld op dit prijs, ontsnappen aan het vuur van het vagevuur?

16. Het "dank aanbod" van de christelijke Papentempel

Onder de andere vorm van offer, dat wij hebben opgeroepen eucharistische zijn opgenomen alle kantoren van liefdadigheid, door die, terwijl wij met onze broeders, eer we de Heer zelf in zijn leden, kortom, al onze gebeden, prijst, dankzegt, en iedere handeling van aanbidding die wij aan God geven. Al deze afhankelijk is van het grootste offer dat wij ons wijden, ziel en lichaam, als een heilige tempel van de Heer (I Kor. 3:16). Want het is niet genoeg dat onze externe handelingen worden omlijst met gehoorzaamheid, maar we moeten wijden en consacreren eerste onszelf, en, anderzijds, dat we hebben, zodat iedereen die in ons kunnen worden ondergeschikt aan zijn roem, en worden opgeklopt te vergroten is.

Dit soort offer heeft niets te maken met sussende God, met het verkrijgen van kwijtschelding van zonden, met de aanschaf van de motivering, maar is volledig werkzaam zijn in een vergrootglas en introductiepagina van God, omdat het niet kan worden dankbaar en aanvaardbaar voor God, tenzij aan de kant van degenen die, met ontvangen vergeving van zonden, al verzoend en bevrijd zijn van schuld.

Dit is dus noodzakelijk voor de Gemeente, dat het niet kan worden afgezien. Daarom zal verduren voor eeuwig, zolang het volk van God wordt verdragen, zoals we hierboven al hebben gezien van de profeet. In deze zin kunnen we begrijpen de profetie, "Van de opkomst van de zon, zelfs tot het gaan van hetzelfde, mijn naam is groot onder de heidenen, en in elke plaats wierook wordt geboden tot mijn naam, en een zuivere aanbieden: want mijn naam is groot onder de heidenen, zegt de Heer van de gastheer, "(Maleachi 1: 11;) zo ver zijn we van af met dit offer. Aldus Paul beseeches ons, door de MERCIES van God, om ons lichaam "een levend offer, heilige, aanvaardbaar God," onze "redelijke service," (Rom. 12: 1; CF. Ik Peter 2:5-6) . Hier spreekt hij zeer sterk toen hij voegt eraan toe, dat deze dienst is redelijk, want hij verwijst naar de spirituele wijze van aanbidden van God, en stilzwijgend verzet zich tegen het aan de vleselijke offers van de Mosaische wet. Dus om goed te doen en te communiceren heten offers waarmee God goed blij is, (Heb. 13: 16.) Dus de vriendelijkheid van de Filippenzen in ontlasten van Paul's willen heet "een geur van een zoete geur, een offer aanvaardbaar, goed -aangenaam voor God, "(Phil. 4: 18;) en dus al het goede werk van de gelovigen worden opgeroepen tot spirituele offers.

17. Scripturele zinnen illustreren de offers van lof

En waarom som ik op? Deze vorm van meningsuiting is voortdurend zichtbaar in de Schrift. Neen, zelfs terwijl het volk van God werden gehouden in het kader van de externe voogdij van de wet, de profeten duidelijk tot uitdrukking gebracht dat op grond van deze vleselijke offers was er een realiteit die gemeenschappelijk is aan zowel het joodse volk en de christelijke gemeente. Om deze reden David bad: "Laat mijn gebed opstijgen heen voordat u als wierook," (Psalm 141: 2.) En Hosea geeft de naam van "kalveren van de lippen" (Hos. 14: 3) op dankbaarheid, die David elders gesprekken "offers van lof," de apostel imitatie van hem, die spreekt van "het offer van lof," waarin hij verklaart te verstaan, "de vrucht van onze lippen, met dank aan zijn naam," (Heb. 13: 15.) Dit soort offer is onmisbaar in het avondmaal van de HEERE, die, terwijl wij tonen doorheen zijn dood, en hem bedanken, bieden we niets, maar het offer van lof. Vanuit dit kantoor van offeren, alle Christenen krijgen "een koninklijk priesterschap," want door Christus bieden wij dat offer van lof die de apostel spreekt, de vrucht van onze lippen, met dank aan zijn naam, (1 Peter 2: 9; Hebr. 13: 15.) We lijken niet met onze giften in de aanwezigheid van God zonder een bemiddelaar. Christus, onze Middelaar, door wiens tussenkomst bieden wij onszelf en ons allen tot de Vader, hij is onze hogepriester, die, in het bovenste heiligdom, opent een toegang voor ons; hij het altaar waarop wij stellen onze geschenken, dat wat we doen pogingen kunnen we proberen in hem, hij is het, ik zeg, die "heeft ons koningen en priesters tot God en zijn vader," (Rev 1: 6.)

18. De mis zelf, afgezien van de ontheiliging is heiligschennis

Wat blijft, maar voor de blinden zien, doven horen, zelfs kinderen waarnemen deze gruwel van de mis, die plaatsvinden in een gouden beker, heeft zo dronken alle koningen en volken van de aarde, vanaf het hoogste tot het laagst, dus sloeg hen met apathie en duizeligheid, dat saaier dan de lagere dieren, ze hebben het schip van hun heil in deze fatale vortex. Zeker zal Satan nooit werknemers een sterkere motor aan te vechten en bestorming van het koninkrijk van Christus. Dit is het Helen voor wie de vijanden van de waarheid in de huidige strijd met zoveel woede, woede en wreedheid, en echt het Helen, met wie ze geestelijke hoererij, de meest verfoeilijke van iedereen. Ik ben hier niet tot mijn pink op deze grove schendingen door die zij zou kunnen beweren dat de zuiverheid van hun heilige mis profaniseerd; op basis verkeersinformatie die zij lagen; de smerige winst die ze maken, de hebzucht waarmee ze hun gierigheid verzadigen. Ik alleen, en dat in enkele en eenvoudige termen, hoe heilig de onaantastbaarheid van de mis is, hoe goed het is voor verschillende leeftijden verdiende te bewonderen en in verering! Het waren een groter werk te illustreren deze grote mysteries zoals ze verdienen, en ik ben niet bereid te bemoeien met hun obsceen onzuiverheden, die dagelijks voor de ogen en gezichten van allemaal, dat kan worden opgevat dat de mis, die in de meeste keus vorm waarin het kan worden tentoongesteld, zonder appendages, wemelt van top tot teen met allerlei goddeloosheid, blasfemie, afgoderij, en heiligschennis.

(Beëindiging van de hoofdstukken 17 en 18: twee christelijke sacramenten alleen, 19-20)
19. Doping en de het laatste avondmaal zijn de enige sacramenten

Mijn lezers hebben hier een beknopt overzicht van alles dat ik dacht dat het van belang om te weten over deze twee sacramenten die zijn geleverd aan de Christelijke gemeente, die gebruikt kan worden vanaf het begin van de nieuwe regeling aan het einde van de wereld, Doop wordt een soort van entree in de Papentempel, een initiatie in het geloof, en het laatste avondmaal de constante aandoening waarbij Christus geestelijk zijn familie van de gelovigen voedt. Waarom, omdat er maar een God, een geloof, een Christus, een gemeente, die zijn lichaam is, dus Doping is een, en wordt niet herhaald. Maar het avondmaal is ooit en anon afgezien, te intiem, dat degenen die eenmaal ingetrokken in de gemeente zijn voortdurend gevoed door Christus.

Naast deze twee, geen andere is ingesteld door God, en geen ander zou moeten worden erkend door de voltallige vergadering van de gelovigen. Dat de sacramenten niet worden ingesteld en opgericht door de wil van de mannen, is gemakkelijk te begrijpen door hem die onthoudt wat er boven met voldoende eenvoud uiteengezet is, namelijk., Dat de sacramenten zijn aangesteld door God om ons in zijn belofte, en getuigen zijn van goede wil jegens ons, en die bovendien van mening, dat de Heer geen raadsman heeft, (Isa. 40: 13, Rom. 11: 34;) wie kan ons enige zekerheid te zijn wil, of verzekeren ons hoe hij tegenover ons, wat hij is hetzelfde te geven, en wat te ontkennen? Hieruit volgt, dat niemand kan uiteengezet een teken dat als een getuigenis van zijn wil, en van enkele belofte. Hij alleen kan geven met het bord, en getuigen van zichzelf. Ik zal zeggen meer kort misschien in samenvatting, maar ook in duidelijker bewoordingen, - Er kan nooit een sacrament zijn, zonder een belofte van verlossing. Alle mannen zijn verzameld in een niet van zichzelf geven ons een belofte van verlossing. En dus kunnen ze niet van zichzelf geven en het opzetten van een sacrament.

20. De toevoeging van de sacramenten niet toegestaan

Met deze twee, dus laat de christelijke Papentempel zijn tevreden, en niet alleen niet toegeven of erkennen van een derde op dit moment, maar ook niet verlangen of verwachten dat het nog tot het einde van de wereld.

Voor al aan de Joden kregen, naast zijn gewone sacramenten, anderen enigszins verschillen naar gelang van de aard van de tijd (als het manna (Ex. 16:13, I Kor. 10:3), het stromende water uit de rots ( ex. 17:6; I Kor. 10:4), de brutale slang (Num. 21:8; Johannes 3:14), en dergelijke) van dit ras zijn niet herinnerd te stoppen kort op deze cijfers, de stand van zaken die niet konden worden duurzaam, maar te verwachten van God iets beters te verduren zonder verval en zonder einde.

Onze zaak is zeer verschillend. Christus voor ons is geopenbaard. In hem zijn alle verborgen schatten van wijsheid en kennis, (Kol. 2: 3) in dergelijke rijkdom en overvloed, dat om te vragen of de hoop op een nieuwe toevoeging aan deze schatten is werkelijk om te beledigen en provoceren God hem tegen ons. Het gedraagt we honger na Christus alleen, te zoeken naar hem, kijk naar hem, leer van hem, en leer opnieuw, tot de komst van de grote dag waarop de Heer zal volledig manifest de glorie van zijn koninkrijk (vgl. I Kor. 15:24), en vertonen zich voor als hij is voor onze bewonderende ogen (1 Johannes 3: 2.), en om deze reden is dit de leeftijd van ons is aangewezen in de Schrift door de "laatste uur" (I Johannes 2:18) , de "laatste dagen" (Heb. 1:2), de laatste keer "(I Peter 1:20), dat niemand mag misleiden zich met de ijdele verwachting van enkele nieuwe doctrine of onthullingen. Onze hemelse Vader, die "op diverse tijden, en met duikers omgangsvormen, sprak in de verleden tijd tot de vaders van de profeten, heeft in deze laatste dagen tot ons gesproken door zijn geliefde Zoon (Heb. 1:1-2), die alleen kan manifesteren, en in feite is volledig tot uiting, de Vader (Lucas 10:22), voor zover van belang voor ons, terwijl we hem nu zien via een spiegel (I Kor. 13:12).

Nu, omdat mannen hebben geweigerd de kracht van het maken van nieuwe sacramenten in de Papentempel van God, het ware te wensen dat er in die van God, moet er zo weinig mogelijk vermenging van menselijke uitvinding. Voor net als bij water geïnfundeerd de wijn wordt verdund en als zuurdesem wordt in de gehele mis doordrongen, dus de zuiverheid van de ordonnanties van God wordt belemmerd, wanneer de mens zijn eigen elke toevoeging maakt.

En toch zien we hoe ver de sacramenten, zoals op dit moment gebruikt hebben ontaardde van hun echte zuiverheid. Er is overal meer dan genoeg van Pomp, ceremonie en gebarenspel, terwijl er geen rekening wordt gehouden of melding gemaakt van het woord van God, zonder welke ook de sacramenten zelf zijn geen sacramenten. Neen, in zo'n menigte, het zeer plechtigheden verordend door God kan niet verhogen hun hoofd, maar liggen als het ware onderdrukt. In het Doopsel, zoals we hebben elders terecht geklaagd, hoe weinig wordt gezien van dat die alleen moet worden opvallende glans en daar, ik bedoel Doop zelf? Het avondmaal is helemaal begraven toen het werd omgezet in de Mis het grootste is dat het gezien eenmaal per jaar, maar in een onleesbaar, verminkt en haveloos vorm.

10. Wierpen de Papentempel vaders blik op de mis, als een offer?

Mochten er hier opdringen beknopte zinnen van de ouden, en betogen, op hun gezag, dat het offer dat wordt uitgevoerd in het avondmaal moet worden opgevat dan wat we hebben uitgelegd, laat dit ons korte antwoord, - dat, indien de vraag betrekking heeft op de goedkeuring van de fictie van offer, zoals verbeeld door Papisten in de mis, er is niets in de paters aan het aangezicht dan heiligschennis. Ze gebruiken zelfs de term offer, maar zij, op hetzelfde tijdstip, verklaren dat ze niets meer betekenen dan de herdenking van die ene ware offer dat Christus, ons enige offer, (als ze zelf overal verkondigen,) uitgevoerd op het kruis. "De Hebreeën", zegt Augustinus, (vervolg Faust. Lib. 20 quater, 18,) "in de slachtoffers van de beesten die zij aan God, vierden de voorspelling van de toekomstige slachtoffers die Christus aangeboden: Christenen nu vieren de herdenking van een voltooide offer door de heilige offergave en participatie van het lichaam van Christus. " Hier is hij zeker en leert dezelfde doctrine die wordt geleverd in een grotere lengte in het boek Wat geloofsonderricht aan Peter de Deacon, die de auteur is. De woorden zijn "Houdt meest stevig en twijfel er niet aan, dat de enige verwekt werd vleesgeworden voor ons, dat hij die zelf voor ons, en het aanbieden van een offer aan God voor een zoetgeurend genieten; aan wie, met de Vader en de Heilige Geest, in de tijd van het Oude Testament, dieren werden opgeofferd, en aan wie nu, met de Vader en de Heilige Geest, (met wie er een Godheid), de heilige Papentempel, in de hele wereld, niet ophoudt om het offer van brood en wijn. Want in die vleselijke slachtoffers, was er een typering van het vlees van Christus, die hij zelf was, aan te bieden voor onze zonden, en van het bloed dat hij gaf voor de vergeving van zonden . Maar dat offer is dankzegging en de herdenking van het vlees van Christus die hij heeft aangeboden voor ons, en van het bloed dat hij gaf voor ons. " Vandaar dat Augustinus zelf, in een aantal passages, (Ep. 120, ad Honorat. Cont. Advers. Legis.), uitlegt, dat het niets anders is, dan een offer van lof. Kortom, u vindt er in zijn geschriften, passim, dat de enige reden waarom het avondmaal van de HEERE een offer is, want het is een herdenking, een beeld, een getuigenis van dat enkelvoud, waar, en alleen offer waarmee Christus vergaf onze schuld. Want er is een memorabele passage, (De Trinitate, Lib. 4 c. 24, (Op Trinity)) wanneer, na discoursing van het enige offer, waardoor hij concludeert: "Daar, in een offer, vier dingen worden beschouwd, te weten ., aan wie het wordt aangeboden, door wie, wat en voor wie hetzelfde geldt een bemiddelaar, het combineren van ons naar God door het offer van de vrede, blijft een met hem aan wie hij aangeboden, maakte zich een met degenen voor wie hij aangeboden , is zelf degene die geboden, en het enige waar hij aangeboden. " Chrysostom spreekt in dezelfde zin. Ze zo sterk beroep doen op de eer van het priesterschap van Christus alleen, dat Augustinus verklaart zou zijn gelijkwaardig aan Antichrist voor een om een papenkolonol als een bemiddelaar tussen God en de mens, (August. Cont. Parmen. Lib. 2 c. 8.)

11. Papentempel vaders wijken af van de goddelijke instelling

En maar we ontkennen niet, dat in het avondmaal het offer van Christus is zo levendig tentoongesteld, als bijna om het spektakel van het kruis voor onze ogen, net zoals de apostel zegt aan de Galaten, dat Jezus Christus blijkbaar was uiteengezet voor hun ogen, als de prediking van de kruisweg aan hem geleverde, (Gal. 3: 1.) Maar omdat ik zie dat die oude schrijvers hebben geworsteld met deze herdenking aan een ander doel dan accordant aan de goddelijke instelling (het avondmaal of andere manier leek ze om de schijn van een herhaalde of minstens verlengd, offer,) niets kan veiliger worden voor de vrome dan tot rust tevreden met de zuivere en eenvoudige ordonnantie van God, waarvan het avondmaal wordt gezegd te worden, alleen omdat zijn gezag alleen er in moeten worden opgenomen. Zien dat ze behouden een vroom en orthodox oog van de hele ordonnantie, en ik kan niet ontdekken dat ze wensten af te wijken in het minst uit het een offer van de Heer, ik kan niet belast met alle goddeloosheid, en toch denk ik dat ze niet kunnen worden vrijgesteld hebben blijk gegeven van een enigszins onjuiste in de wijze van optreden. Ze imiteert de Joodse wijze van offeren nauwer dan ofwel Christus had verordend, of de aard van het evangelie toegestaan. Het enige wat dus voor die zij kunnen terecht veroordeeld is, dat absurd analogie, dat niet tevreden met de eenvoudige en oprechte instelling van Christus, zij daalden te veel naar de schaduwen van de wet.

(Het idee van een offer in de eucharistie, en giraal gebruik van het woord "Opoffering", de mis een heiligschennis, 12-18)
12. De gave van het Oude Verbond en het avondmaal des HEERE

En wie zal zorgvuldig overwegen, zal zien dat het woord van de Heer maakt dit onderscheid tussen de Mosaische offers en onze eucharistie - dat terwijl de voormalige vertegenwoordiger van de Joodse mensen dezelfde werkzaamheid van de dood van Christus, die nu tentoongesteld bij ons, in het avondmaal (Lev. 1:5), maar de vorm van vertegenwoordiging is anders. Daar is de Levitische priesters werden veroordeeld tot kenmerkend voor het offer dat Christus was om, een slachtoffer werd geplaatst om te fungeren als een substituut voor Christus zelf; een altaar werd opgericht waarop hij moest worden opgeofferd, het geheel, kortom, was zo uitgevoerd te brengen onder het oog een beeld van het offer dat zou worden aangeboden aan God in de boete. Maar nu dat het offer is uitgevoerd, de Heer heeft voorgeschreven een andere methode voor ons, namelijk., Om het voordeel van het offer hem aangeboden door zijn zoon naar zijn gelovige mensen, de Heer, dus heeft ons een tafel waar kunnen we feest, niet een altaar waarop een slachtoffer kan worden aangeboden, hij heeft geen gewijde priesters op te offeren, maar de ministers voor een heilig feest. De meer verheven en heilig dit mysterie is, de meer religieus en verheven dient het te worden behandeld. Niets is dus veiliger dan het bannen van alle moed van de menselijke zin, en zich uitsluitend op wat de Schrift levert. En zeker, als we nadenken dat het Avondmaal van de Heer en niet van mannen, waarom hebben we ons laten ingeschakeld opzij van een haarbreedte van de Schrift door enige autoriteit van de mens, of de lengte van recept? Daarom moet de apostel, in de wens volledig te verwijderen van de ondeugden die geslopen in de Papentempel van Korinthe, als de meest snelle methode herinnert hen aan de instelling zelf, blijkt dat vandaar een eeuwigdurende regel moet worden afgeleid (I Kor. 11:20 f ).

13. De aard van offer

Opdat geen ruzieachtig persoon dient er sprake van een geschil met ons als aan de voorwaarden, "offerande" en "priester", zal ik kort uitleggen wat in deze hele discussie wij bedoelen met "offerande", en wat door "priester".

Sommige, op welke rationele grond zie ik niet, het uitbreiden van de term offer voor alle heilige ceremonies en religieuze handelingen.

Wij weten dat door het uniform gebruik van de Schrift, de naam van offer wordt gegeven aan wat de Grieken gesprek in een keer "thusia", op een ander "prosfora", op een ander "telete". Dit, in haar algemene acceptatie, omvat alles wat dat wordt aangeboden aan God. Waarom moeten we een onderscheid te maken, maar ook dat het onderscheid kan het gevolg zijn analogie uit de offers van de Mosaische wet, onder wiens schaduw de Heer was blij om te zijn volk de hele werkelijkheid van de offers. Hoewel deze werden in verschillende vormen, kunnen zij alle worden verwezen naar twee klassen. Voor zowel een offergave voor de zonde is gemaakt door een bepaalde soort van tevredenheid, waarbij de sanctie werd ingewisseld voor God, of was het een symbool en een verklaring van religie en goddelijke eredienst, in een keer in de weg smeekbede aan de vraag de gunst van God, op een ander, bij wijze van dankzegging, te getuigen dankbaarheid aan God voor uitkeringen ontvangen; op een ander als een eenvoudige uitoefening van vroomheid voor de vernieuwing van de sanctie van het convenant, waarbij laatstgenoemde tak, verbrande aanbiedingen, en plengoffers, euchariste, eerste fruit, en vrede-aanbiedingen, bedoelde.

Daarom, laat ons ze verdelen in twee klassen. De andere klasse, met het oog op uitleg, laat ons gesprek "latreutikon", en "sebastikon", zoals dat bestaat uit de verering en aanbidding die gelovigen zowel schuldig maken en aan God, of, als u dat liever hebt, laat ons wel " eucharistikon ", want het is tentoongesteld aan God door niemand, maar degenen die verrijkt met zijn grenzeloze voordelen, bieden zichzelf en al hun acties aan hem terug.

De andere klas laten we genadetroon of zoen. Een offer van een boete is die ten doel hebben aan sussen de toorn van God, om te voldoen aan zijn recht, en daarmee veeg en wegspoelen de zonden, waardoor de zondaar worden gereinigd en hersteld zuiverheid, kunnen terugkeren naar gunste met God. Vandaar de naam die is gegeven in de wet aan de slachtoffers, die werden aangeboden in de boete van de zonde, (Exod. 29: 36;) niet dat zij waren voldoende om de gunst van God, en veeg weg schuldgevoel, maar omdat ze bijvoorbeeld op de ware offer van deze aard, die werd uitgevoerd op lengte in werkelijkheid door Christus alleen; door hem alleen, omdat er geen andere kunnen, en eens, omdat de werkzaamheid en de macht van de een offer door Christus eeuwig is, zoals hij opgegeven door zijn stem , toen hij zei: "Het is klaar," dat wil zeggen, dat alles wat nodig is om de gunst van de Vader, om aan vergeving van zonden, gerechtigheid en heil, dat dit alles werd uitgevoerd en geconsumeerd door zijn een gave, en dat dus niets te wensen over. Geen plaats was vertrokken naar een ander offer.

14. De verkoop van missen

Daarvoor, concludeer ik, dat het een verschrikkelijke belediging en onduldbare godslastering is, maar ook tegen het offer van Christus, die door zijn dood, die hij ging voor ons aan het kruis, voor te stellen als een te herdenken van het herhalen van de offerande, van de aankoop van de vergeving van zonden, voor God, en het verkrijgen van de motivering. Maar wat gebeurt in de mis dan om ons deelgenoot van het lijden van Christus door middel van een nieuwe offerande? En dat er misschien geen limiet aan hun extravagantie, hebben zij achtte het weinig te zeggen, dat zij behoren tot een gemeenschappelijke offeren voor de hele Papentempel, zonder dat het op hun plezier om het toe te passen, speciaal voor deze of dat, als zij kiezen, of liever gezegd, aan iedereen die bereid is de aankoop van hun koopwaar van hen voor een prijs betaald. Bovendien, als ze niet kon komen tot de schatting van Judas, nog steeds, dat ze misschien op een of andere manier verwijzen naar de auteur, ze maken de gelijkenis te bestaan in de lidstaten. Hij verkocht voor dertig zilverstukken: ze, volgens de Franse methode van berekening, verkopen dertig stukjes messing. Hij deed het eens: ze zo vaak als met een koper is voldaan.

Wij ontkennen dat ze priesters zijn in deze zin, namelijk dat door dergelijke verplichtingen zij bemiddelen bij God voor de mensen, dat voor God zij boeten voor de zonden. Christus is de enige hogepriester en priester van het Nieuwe Testament (vgl. Hebr. Ch.9): aan hem alle priesterlijke kantoren werden overgedragen, en met hem ze gesloten en beëindigd. Ook moest de Schrift geen melding hebben gemaakt van het eeuwige priesterschap van Christus, maar toch, als God, na het afschaffen van die oude offers, benoemd geen nieuwe priester, het argument van de apostel blijft onoverwinnelijk, "Geen mens neemt deze eer tot zichzelf, maar hij is noemen van God, zoals Aaron, "(Heb. 5: 4.) Hoe kan deze heiligschennende mannen, die door hun eigen rekening zijn de moordenaars van Christus, zichzelf durven te noemen de priesters van de levende God?

6. De Mis berooft ons van het nut van Christus' dood

De vierde eigenschap van de mis die wij in overweging nemen, dat het ons berooft van het voordeel dat ons herinnerd aan de dood van Christus, terwijl hij ons verhindert in de erkenning ervan en het denken eraan. Want wie kan begrijpen dat hij werd afgelost door de dood van Christus, wanneer hij een nieuwe aflossing ziet in de mis? Wie kan vertrouwen dat zijn zonden zijn kwijtgescholden als hij een nieuwe kwijtschelding ziet? Het zal niet betekenen dat het enige terrein waarop we vergeving van zonden in de mis is, want het is al gekocht door de dood van Christus. Want dit is gewoon gelijk aan te zeggen dat we zijn verlost door Christus op de voorwaarde dat wij oszelf verlossen. Voor de doctrine die wordt verspreid door de ministers van Satan, en die, in de huidige dag, zich verdedigen door lawaai, vuur en zwaard, is dat wanneer wij bieden Christus tot de Vader in de mis, wij, door dit werk van offerande, het verkrijgen van kwijtschelding van zonden en worden deelgenoten van het lijden van Christus. Wat is nu overgebleven van het lijden van Christus, dan een voorbeeld van aflossing, welke wij kunnen daardoor leren om onze eigen aflossers? Christus zelf toen hij ons verzekerde van gratie in het avondmaal, bood zijn discipelen geen korte stop op dat besluit, maar stuurde deze naar het offer van zijn overlijden; intimating, dat het avondmaal is de herinnering, of, zoals het algemeen wordt geuit, het gedenkteken van waaruit ze kunnen leren dat het slachtoffer door boetend dat God moest worden gedaan, moest slechts een keer worden aangeboden. Want het is niet voldoende dat Christus is het enige slachtoffer is, zonder wie is het enige offer, opdat ons geloof kunnen worden vastgesteld aan zijn kruis.

7. De Mis als vernietiging van het avondmaal van de HEERE

Ik kom nu tot de bekroning punt, namelijk, dat het heilig Avondmaal, waarop de Heer het gedenkteken van zijn passie verliet, gevormd en gegraveerd, werd weggenomen, verborgen en vernietigd wanneer de mis wordt opgericht. Terwijl het avondmaal een geschenk van God is, die is te ontvangen met het avondmaal, terwijl het offer van de mis pretendeert een prijs aan God te ontvangen als tevredenheid. Erg groot is het verschil van het ontvangen, doet offer afwijken van het sacrament van het Avondmaal. Maar hierin komt de erbarmelijke ondankbaarheid van de mens naar voren, - dat een steek de vrijgevigheid van de goddelijke goedheid had moeten worden erkend, en dankzegging geretourneerd, maakt hij God als zijn schuldenaar. Het sacrament beloofd dat door de dood van Christus, wij niet alleen waren hersteld tot leven en steeds sneller, omdat alle onderdelen van ons heil werd vervolgens worden afgesloten. Het offer van de mis maakt gebruik van een heel andere taal, namelijk., Dat Christus moet worden opgeofferd dagelijks, zodat hij kan lenen iets voor ons. Het avondmaal was om te worden genomen tijdens de openbare vergadering van de Gemeente, om ons te doen herinneren van de gemeenschap, waarin we allemaal verenigd zijn in Christus Jezus. De communie heft het offer van de mis lost op, en tranen gescheiden. Voor na de ketterij gezegevierd dat er gedragen worden priesters op te offeren voor de mensen, alsof het avondmaal was overgedragen aan hen, zodat zij ophouden te worden meegedeeld aan de Algemene Vergadering van de gelovigen, volgens de opdracht van de Heer. Entree is gegeven aan particuliere missen, die meer lijken op een soort van excommunicatie dan communie verordend door de Heer, wanneer de priestling, over het verslinden van zijn slachtoffer, scheidt zich van het hele lichaam van de gelovigen. Dat kan er geen misverstand, ik noem het een prive-mis, indien er geen medewerking van het avondmaal van de HEERE onder de gelovigen, maar, tegelijkertijd, een grote veelheid van personen aanwezig mogen zijn.

(Vroege praktijk en de opkomst van misvattingen, 8-11)
8. Privé missen een afwijzing van communie

De oorsprong van de naam van mis heb ik nooit in staat geweest zeker te vernemen. Het lijkt waarschijnlijk dat het afkomstig is van de offers die werden verzameld. Vandaar dat de ouden meestal spreken van het in het tegendeel van raak. Maar zonder de verhoging van een controverse over de naam, ik houd dat particuliere mis lijnrecht tegenover de instelling op Christus, en zijn daarom een goddeloze ontheiliging van het heilige avondmaal. Want wat gaf de Heer vreugede? Was het niet de te nemen en de kloof tussen onszelf (Lucas 22:17)? Wat doet Paul onderwijzen over de naleving van deze opdracht? Is het niet dat het breken van het brood, is de communie van lichaam en bloed? (1 Kor. 10: 16.) Daarom, wanneer een persoon zonder distributie, waar is de gelijkenis? Maar dat men handelt in de naam van de hele Gemeente. Bij welk gebod? Is het niet openlijk te bespotten God wanneer een particulier grijpt voor zichzelf, wat had moeten worden verdeeld over een aantal? Maar de woorden van zowel van onze Verlosser en Paul, zijn duidelijk genoeg, we moeten kort concluderen, dat waar er geen sprake is van het breken van het brood voor de gemeenschap van de gelovigen, is er geen avondmaal van de Heer, maar een valse en absurd imitatie aan het avondmaal. Maar valse imitatie is vervalsing. Bovendien is de vervalsing van deze hoge ordonnantie is niet zonder ongehoorzaamheid. In privé missen, is er dus een goddeloos misbruik: en zoals in religie, een fout gaat voor aan een andere, na die op maat te bieden zonder communie eenmaal geslopen in, ze begon geleidelijk te maken ontelbare missen in alle hoeken van de afzonderlijke kerken, en om de mensen hierheen en daarheen, wanneer zij zouden moeten hebben een vergadering, en dus erkend dat het mysterie van hun eenheid. Laat ze nu verder gaan en ontkennen hun afgoderij toen ze vertonen het brood in hun missen, dat kan worden aanbeden voor Christus. Tevergeefs hebben zij gesproken over de beloften van de aanwezigheid van Christus, die echter kunnen worden begrepen, waren zeker niet gezien het feit dat onzuivere en profane mannen misschien het lichaam van Christus vormen, zo vaak als ze willen, en om wat voor misbruik ze willen; maar dat de gelovigen, terwijl met religieuze naleving, maar de opdracht van Christus in het vieren van het Avondmaal, kunnen genieten van de werkelijke deelname ervan.

9. De mis van niet giraal en niet primitief

We kunnen toevoegen, dat deze perverse cursus was onbekend bij de reinere Gemeente. Omdat echter de meer schaamtelozen onder onze opponenten de zaak zullen proberen beter voor te stellen, is het absoluut zeker is dat alle oudheid tegen hen is, zoals hierboven is aangetoond in andere gevallen, en kan zeker meer bekend door de nauwgezette lezing van de paters. Maar voordat ik tot de conclusie kom, vraag ik onze missaal artsen, zien of zij weten dat gehoorzaamheid beter is dan het offer, en Gods gebod ons te luisteren naar zijn stem in plaats van aan te bieden een offer, (1 Sam. 15: 22,) - hoe ze kunnen geloven deze wijze van offeren te verheugen, tot God, omdat het zeker is dat hij geen gebod gaf, en ze niet kan steunen op een lettergreep van de Schrift! Trouwens, wanneer ze de apostel horen verklaren dat "niemand neemt deze eer aan zichzelf, maar hij dat geroepen is door God, zoals Aaron," zo ook Christus verheerlijkt niet zelf te worden gedaan een hogepriester, maar dat hij zeide tot hem , "Gij zijt mijn Zoon: deze dag heb ik u verwekt," (Heb. 5: 4, 5.) zij moeten aantonen God te worden en de auteur en oprichter van hun priesterschap, of bekennen dat er geen eer van God in een kantoor, waarin, zonder dat te noemen, hebben ze overhaast met goddeloze roekeloosheid. Ze kunnen niet een jota van de Schrift produceren ter ondersteuning van hun priesterschap. En zijn de offers niet tevergeefs, want zij kunnen niet worden aangeboden zonder een priester?

3. De mis als onderdrukking van Christus' Passie

Een andere ongerechtigheid ten laste van de mis is, dat zij het kruis en de passie van Christus uitdooft en begraaft. Zodanig, inderdaad, is wel zeker, - het kruis van Christus is omvergeworpen, op het moment dat een altaar is opgericht. Want als, op het kruis, bood hij zichzelf offer, opdat hij misschien heiligt ons voor eeuwig, en aankoop eeuwige verlossing voor ons (Heb. 9:12), ongetwijfeld de kracht en de werkzaamheid van zijn offer blijft zonder einde. Anderszins, we moeten niet denken meer eervol van Christus dan van de runderen en kalveren die werden opgeofferd in het kader van de wet, het aanbieden van die bleek te zijn zwak en ondoeltreffend omdat het vaak werd herhaald. Waarom, moet worden toegelaten, hetzij dat het offer dat Christus aangeboden aan het kruis wilde de macht van de eeuwige zuiveringen, of dat hij deze keer ooit door zijn een offer. Bijgevolg is de apostel zegt, "nu eenmaal in het einde van de wereld heeft hij om weg te nemen de zonde door het offer van zichzelf." Nogmaals: "Door de handeling die we zijn geheiligd door het aanbieden van het lichaam van Jezus Christus eenmaal voor iedereen." (Heb. 10:10). Nogmaals: "Want door een aanbod dat hij heeft geperfectioneerd ooit voor hen die geheiligd werd." (Heb. 10:14). Omdat dit samenvoegt de fameuze passage: "Nu, waar kwijtschelding daarvan is, is er geen meer te bieden voor de zonde." (Heb. 10:18; Vgl. V.26). Dezelfde Christus gesuggereerd door zijn laatste stem, wanneer, op het geven van de geest, hij riep: "Het is klaar." (Johannes 19:30). We zijn gewend om ons te houden aan de laatste woorden van de stervende als een orakel. Christus, als stervende, verklaart, dat door zijn een offer is geperfectioneerd en vervuld, wat noodzakelijk was voor onze verlossing. Om een dergelijk offer, waarvan de perfectie die hij zo duidelijk aangegeven heeft, zullen wij, als ware het onvolmaakte, veronderstellen dagelijks knielen voor talloze offers? Sinds het heilige woord van God niet alleen verklaart, maar verkondigt en protesteerd, dat dit offer ooit was bereikt en het blijft eeuwig in werking. Maar niet degenen die de vraag naar een andere belasting met onvolmaaktheid en zwakke punten? Maar tot wat vaak de mis die is vastgesteld dat een honderdduizend offers kunnen worden uitgevoerd elke dag, maar net te begraven en onderdrukken de passie van onze Heer, waarin hij bood zichzelf aan zijn Vader als enige slachtoffer? Wie maar een blinde man ziet niet in dat het Satanische durf is, om zich te verzetten tegen een waarheid zo duidelijk en transparant? Ik ben er niet onkundig van de bedriegers, waarbij de vader van leugens is, zal een mantel aan zijn fraude te weten., Dat de offers niet anders zijn of verschillende, maar dat het een offer is herhaald. Dergelijke rook is gemakkelijk verspreid. De apostel, tijdens zijn hele predikende, concludeert niet alleen dat er geen andere offers zijn, maar dat dat een keer werd aangeboden, en is niet behoeft te worden herhaald. De meer subtiele pogingen om hun ontsnapping door een nog smallere maas in de wet, namelijk., Dat is het niet herhalen, maar toepassing. Maar het is niet moeilijk, deze drogredenen te weerleggen. Voor Christus zelf is in een keer zichtbaar, dat zijn offer niet moet worden geratificeerd door de dagelijkse nieuwe verplichtingen, maar dat door de prediking van het evangelie en de ontheffing van het heilig Avondmaal, de voordelen ervan moeten worden doorgegeven aan ons. Aldus Paulus zegt, dat "Christus, ons Pascha is opgeofferd voor ons," en biedingen ons "houden het feest," (1 Kor. 5: 7, 8.) De methode, zeg ik, waarin het kruis van Christus is naar behoren toegepast op ons is, wanneer het genot is aan ons, en we ontvangen met ware geloof.

4. Het argument van Maleachi 1:11

Maar het is de moeite waard om eens te kijken naar welke andere fundamenten naast het achterlijke offer van de mis. Daartoe sleept men in de profetie van Maleachi, waarin de Heer belooft dat "in elke plaats wierook wordt geboden tot mijn naam, en een zuiver offer," (Mal. 1: 11.) Alsof het nieuw of ongebruikelijk was voor de profeten, als ze spreken van de roeping van de heidenen, om de spirituele aanbidding van God, waarin zij hen door de externe riten van de wet, meer vertrouwd te intiem om de mannen van hun leeftijd dat ze moesten worden genaamd naar de echte gemeente van religie, net als in het algemeen zijn ze gewoon de waarheid te beschrijven die is tentoongesteld door het evangelie door de aard van hun eigen tijdperk. Zo hebben zij het gebruik om naar Jeruzalem te gaan, voor de bekering naar de Heer, de aanpassing van alle soorten van geschenken voor de aanbidding van God - dromen en visies voor de meer uitgebreide kennis waarmee gelovigen zouden komen in het koninkrijk van Christus. De passage ze citeren uit Maleachi, lijkt op een in Jesaja, waarin de profeet spreekt van drie altaren te worden opgetrokken in Assyrië, Egypte en Palestina. Ten eerste, ik vraag dan of ze al dan niet subsidie dat deze profetie krijgen in het koninkrijk van Christus? Ten tweede, Waar zijn die altaren, of wanneer zijn ze ooit gebouwd? Ten derde, Hebben ze veronderstellen dat een tempel is bestemd voor een koninkrijk, zoals die van Jeruzalem? Als ze over deze dingen nadenken, zullen ze bekennen dat ik denk, dat de profeten onder soorten aangepast aan hun tijdperk, geprofeteerd hebben over de voortplanting van de geestelijke aanbidding van God over de hele wereld. Dit is het antwoord dat we ze, maar, zoals de hand liggende voorbeelden overal in de Schrift, ik ben niet bang om een lange opsomming, hoewel ze jammerlijk misleid in dit ook, dat ze erkennen geen opoffering, maar dat van de mis, overwegende dat in waarheid gelovigen nu offer aan God en bieden hem een pure aanbieden, waarvan wij spreken, door en door.

5. Mis brengt de vergeetachtigheid van Christus' dood

Ik kom nu bij het derde deel van de mis, met betrekking tot dat deel, uit te leggen hoe zij als het ware niet alleen de dood van Christus vernietigd, en deze uit het geheugen van mannen rijdt. Voor als bij mannen, de bevestiging van een testament is afhankelijk van het overlijden van de erflater, zodat ook het testament door die hij heeft nagelaten om ons kwijtschelding van zonden en het eeuwige rechtschapenheid (Heb. 9:15-17), onze Heer is bevestigd door zijn dood. Degenen die durven te maken elke verandering of innovatie op dit testament ontkennen zijn dood, en ontkent hem. Nu, wat is de mis, dan een nieuw en heel ander testament? Wat? Niet elke mis belofte van een nieuwe vergeving van zonden, een nieuwe aankoop van rechtschapenheid, zodat nu zijn er zo veel testamenten als er mis's? Daarom, laat Christus weer komen, en door een andere dood, maken deze nieuwe testament, of beter gezegd, door ontelbare doden, bekrachtigen de ontelbare testamenten van de mis. Zei dat ik niet wat waar is, dan aan het begin, dat de enige werkelijke dood van Christus is uitgewist door de mis? Want wat is het directe doel van de mis, dan om Christus opnieuw tot de dood, als dat mogelijk? Want, zoals de apostel zegt: "Wanneer een testament is, moet er ook van de noodzakelijkheid het overlijden van de erflater," (Heb. 9: 16.) Het nieuwe van de mis beren, op het eerste gezicht lijkt, een testament van Christus, en daarom eist zijn dood. Daarnaast is het noodzakelijk dat het slachtoffer die aangeboden worden gedood en geofferd. Als Christus is opgeofferd op elke mis, moet hij wreed gedood elk moment in een duizend plaatsen. Dit is niet mijn argument, maar de apostel's: "Evenmin nog dat hij zou moeten bieden zich vaak", "want dan moet hij vaak te lijden hebben gehad sinds de stichting van de wereld," (Heb. 9: 25, 26.) Ik geef toe dat ze zijn klaar met een antwoord, waarbij zij ook belast ons met laster, want zij zeggen dat we tegen hen wat ze nooit gedacht, en kon zelfs niet denken. We weten dat het leven en de dood van Christus in het geheel niet in de hand. Of ze zeggen te doden hem, wij niet onze bedoeling is alleen om aan te tonen de absurditeit in verband met hun goddeloos verdoemd en dogma's. Ik tonen uit de mond van de apostel. Hoewel ze aandringen honderd keer dat dit offer is bloedeloos, ( "anaimakton",) Ik zal antwoord, dat zij niet afhankelijk is van de wil van de mens te veranderen de aard van offer, voor op deze manier de heilige en onschendbare instelling van God zou vallen. Vandaar volgt, dat het beginsel van de apostel staat onderneming, "zonder verlies van bloed is geen kwijtschelding," (Heb. 9: 22.)

(Afwijzing van de mis als zijnde heiligschennis en als een nietigverklaring van het Avondmaal van DE HEERE, 1-7)

1. De Romanistische doctrine

Door deze en soortgelijke uitvindingen heeft Satan getracht het heilig Avondmaal van Christus te vervalsen en omhullen als met een dikke duisternis, opdat de zuiverheid er van niet kan worden bewaard in de Papentempel. Maar hoofdzakelijk geeft dit gruwelijke monster op een bord aan waarop enkel het verborgen en perverse te vinden is, maar de realiteit helemaal uitgewist en afgeschaft, verdwenen weg en verdween uit het geheugen van de mens, namelijk, wanneer, met de meeste pestachtig fout, hij geblindeerd bijna de hele wereld in de overtuiging dat de Mis was een offer en offergave voor het verkrijgen van de kwijtschelding van zonden.

Ik zeg niets over de manier waarop de gefundeerde scholastieken als eerste dit dogma ontvingen. Ik laat ze met hun subtiliteiten puzzelen, die echter kunnen worden verdedigd door gevit, worden afkeurenswaardig door alle goede mannen, omdat het ze te doen om te omhullen de helderheid van het Avondmaal in grote duisternis. Bieden Adieu aan hen, dus laat mijn lezers begrijpen dat ik hier de bestrijding van dat advies waarmee de Romeinse Antichrist en zijn profeten hebben doordrongen van de hele wereld, namelijk, Dat de mis een werk is waarbij de priester die Christus aanbiedt, en de anderen die in de gave ontvangen hem winnen verdienste met God, of dat het slachtoffer door een boete die zij weer bij in de gunst van God komen.

En dit is niet alleen het gemeenschappelijk advies van het vulgaire, maar de daad is zo een soort boetedoening, waarmee de tevredenheid wordt naar God voor de levenden en de doden. Dit wordt ook uitgedrukt door de woorden die werkzaam zijn, en hetzelfde kan worden afgeleid uit de dagelijkse praktijk. Ik weet hoe diep deze plaag zijn wortels heeft geslagen; onder welke een schijn van goed hij verbergt zijn ware aard, die de naam van Christus voor hem, en velen van mening dat in het kader van de interne naam van mis is begrepen de gehele som van het geloof .

Maar nadat het meest duidelijk bewezen door het woord van God, dat deze mis echter blinkende en prachtige, biedt de grootste belediging voor Christus, onderdrukt en begraaft zijn kruis, herinnerd zijn dood aan de vergetelheid, ontneemt het voordeel dat het was ontworpen om en verdwijnt het sacrament, dat de herdenking van zijn dood werd bewaard, zal haar wortels moeten zo diep dat deze meest krachtige bijl, het woord van God, niet knippen en vernietigen? Zal elke schijn moeten zodanig schoonschijnend dat dit licht zal niet bloot legt het loerende kwaad?

2. De Mis als godslastering tegen Christus

Zoals blijkt, dus als werd voorgesteld in de eerste plaats, dat in de mis onaanvaardbare godslastering en belediging worden aangeboden aan Christus. Voor hij werd niet benoemd Priester en hogepriester door de paters voor een keer alleen, zoals priesters werden benoemd in het kader van het Oude Testament. Omdat hun leven sterfelijk is, hun priesterschap niet onsterfelijk worden kon, en dus was er behoefte aan opvolgers, die wellicht ooit konden worden vervangen in de kamer van de doden. Maar Christus is onsterfelijk, had niet de minste kans om hem te laten vervangen door een predikant. Waarom werd hij benoemd door zijn vader een priester voor altijd, na de orde van Melchizedek, dat hij zou kunnen uitoefenen eeuwig een permanente priesterschap (Heb. 5:6,10; 7:17,21; 9:11; 10:21; Ps . 110:4; Gen 14:18). Dit mysterie werd getypeerd, lang voordat in Melchizedek, die de Schrift, nadat eenmaal de invoering als de priester van de levende God, nooit achteraf noemt, alsof hij had geen einde van het leven. Op deze wijze Christus wordt gezegd dat dit een priester na zijn bestelling is.

Maar degenen die dagelijks offeren moet noodzakelijkerwijs de heffing doneren aan hun verplichtingen tot priesters, wie zij als de surrogaat predikanten en opvolgers van Christus zien. Door deze subrogatie beroven ze niet alleen Christus van zijn eer, en van hem het voorrecht van een eeuwige priesterschap, maar proberen om hem uit de rechterhand van zijn vader te plaatsen, waar hij niet kan zitten als onsterfelijke zonder een eeuwige priester. Evenmin laat ze beweren dat hun priestlingen worden vervangen voor Christus, alsof hij dood was, maar zijn slechts vervangers in dat eeuwige priesterschap, die dus niet ophoudt te bestaan. De woorden van de apostel zijn te streng om te verlaten veroorzaken ze elke vorm van fraude, namelijk., "Ze waren echt veel priesters, omdat zij niet te lijden te blijven vanwege de dood, maar deze man, omdat hij voortging ooit, heeft een onveranderlijk priesterschap, "(Heb. 7: 23, 24.) Maar deze is hun oneerlijkheid, dat de verdediging van hun goddeloosheid zij-arm te maken met het voorbeeld van Melchizedek. Zoals hij zei te hebben opgewekt (obtulisse) brood en wijn "(Gen. 14: 18,) zij concluderen dat het een voorbode is van hun mis, alsof er enige gelijkenis tussen hem en Christus is in het aanbieden van brood en wijn. Dit is te gek en frivool, nodig ter weerlegging. Melchizedek gaf brood en wijn aan Abraham en zijn metgezellen, die hij zou kunnen vernieuwen wanneer ze uitgeput waren met de mars en de strijd. Wat heeft dit te maken met het offer? De menselijkheid van de heilige koning geprezen door Mozes: deze mannen van absurd medaille, prediken een mysterie waarvan er geen sprake is. Zij is echter nog een glans op hun fout, want het wordt meteen toegevoegd, hij was "priester van de Allerhoogste God." Ik antwoord, dat zij ten onrechte stemsleutel tot brood en wijn wat de apostel verwijst naar zegen. "Dit Melchizedek, koning van Salem, priester van de Allerhoogste God, die met Abraham," "en zegende hem." Vandaar dezelfde apostel (en een betere tolk kan niet gewenst) leidt zijn excellentie. "Zonder alle tegenspraak, hoe minder is gezegend van de betere." Maar als de offergave van Melchizedek was een afbeelding van het offer van de mis, vraag ik, zou de apostel, die gaat in de notulen details zijn vergeten een zaak zo ernstig en serieus nemen? Maar nu bedillen ze tevergeefs voor hen om te proberen te vernietigen met het argument dat is aangevoerd door de apostel zelf weten., Dat het recht en de eer van het priesterschap heeft opgehouden onder sterfelijke mannen, omdat Christus, die onsterfelijk is het een eeuwigdurende priester (Heb. 7:17-19).

Pas op Dominee, u houdt het Koninkrijk Gods verborgen voor de mensen, u sluit hen er voor af. Pas als u preekt als Paisley, dat de Paus de Anti Christ is, dan kan u vrede hebben. Maar als u Eucumenisch het Concilie van Nicea aanbidt, dan maakt u zich schuldig aan volksverlakkerij.

De Institutie (3 Delen)

Auteur: Johannes Calvijn
Uitgever: Meinema
ISBN: 978 90 2113 035 4

CalvijnForum
Discussieer mee in ons forum!

Stelling: Calvijn kan beter vergeten dan herdacht worden

. .